Στην Πόλη λειτουργούν ένα νηπιαγωγείο με 18 παιδιά, έξι δημοτικά με 68 μαθητές και από τρία γυμνάσια και λύκεια, όπου σπουδάζουν 148 Ρωμιόπουλα. Στο Ζωγράφειο εφέτος φοιτούν 52. Οι δυσκολίες, μεγάλες. Το οικονομικό βάρος, τεράστιο. «Προσωπικό, Τούρκοι και Ρωμιοί, μαζί με τους γραμματείς, φτάνουμε στους είκοσι. Κάθε ειδικότητα θέλει και τον καθηγητή. Μετά 5 - 7 χρόνια θα υπάρξει μεγάλη κρίση. Γι' αυτό οι ενδιαφερόμενοι, αν θέλουν να υπάρχει ένα Ζωγράφειο, χωρίς να θέλω να δώσω μήνυμα απαισιοδοξίας, πρέπει να δουν από τώρα τι θα γίνει. Σαν φυσικομαθηματικός παίζω με τους αριθμούς. Μια χρονιά είχαμε 49 μαθητές. Τι 49, τι 50; Αλλά έλεγα, Θεέ μου να ερχόταν ένας μαθητής, να γίνονταν 50. Αστείο είναι. Κι όμως, όταν ήρθε ο πεντηκοστός το πανηγύρισα. Μέχρι το 1972 είχαμε σε κάθε τάξη δύο τμήματα με 46 παιδιά. Από τάξη 45 μαθητών φτάσαμε σε σχολείο μ' αυτόν σχεδόν τον αριθμό. Μη χειρότερα και δόξα τω Θεώ!».

Ο Γ. Δεμιρτζόγλου δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. «Δεν ξέρω αν κάτι από όσα έχουμε εδώ χαλάσει, θα έχουμε τη δυνατότητα να το φτιάξουμε. Περάσαμε το μήνυμα στα παιδιά πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια ν' αντικαταστήσουμε τα βιβλία αν τα σκίσουν. Βγάλτε το συμπέρασμα το τι εννοώ μ' αυτά που λέω.»

- Πώς αντέχει και λειτουργεί τόσο άψογα το σχολείο;

- Δίδακτρα δεν υπάρχουν. Οι γονείς που επιθυμούν, είναι ελεύθεροι να δώσουν ό,τι θέλουν. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους Ζωγραφειώτες, όπως και στους φίλους Ελλαδίτες, επώνυμους και ανώνυμους, με την υλική και ηθική συμπαράσταση των οποίων το Ζωγράφειο συνεχίζει όχι μόνο να λειτουργεί, αλλά να βγάζει προς τα έξω μια εικόνα η οποία κάνει υπερήφανα όλα τα μέλη της ζωγραφειώτικης οικογένειας. Μπορεί ο αριθμός μας να είναι μικρός, αλλά οι επιτυχίες μας είναι δυσανάλογα μεγάλες, αν σκεφτούμε ότι από τους μαθητές μας που μπαίνουν στα πανεπιστήμια, ξεπερνάει το 85% το ποσοστό αυτών που αποφοιτούν από τα ΑΕΙ της Τουρκίας και της Ελλάδος. Είμαστε από τα αισιόδοξα υποσύνολα της ομογένειας και προσπαθούμε με αυτό να «εμβολιάσουμε» και τους νέους μας. Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα πως υπάρχουμε. Πως δεν σβήσαμε.

- Υπάρχει λύση να ξεπεραστεί το οικονομικό πρόβλημα;

- Εάν είναι δυνατόν να λειτουργήσουμε όπως ένα γερμανικό κολέγιο. Να επιτρέπεται να δεχόμαστε μαθητές κάθε εθνικότητας. Παιδιά που θα θέλουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα και όχι μόνον παιδιά που έχουν την τουρκική υπηκοότητα και είναι Ρωμιοί και Ορθόδοξοι. Με τις σημερινές συνθήκες, το αύριο είναι αβέβαιο. Στην ομογένειά μας, ο μέσος όρος ηλικίας είναι υψηλός και η γεννητικότητα χαμηλή. Οπότε σε λίγα χρόνια, θα υπάρξει κι άλλη συρρίκνωση. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε τα παιδιά εδώ. Κατορθώσαμε και πήραμε ως Ζωγράφειο υποτροφίες από 4 ιδιωτικά πανεπιστήμια της Τουρκίας για τους αποφοίτους μας. Από 10% έως 100%, κι αυτό έγινε αιτία στο να μείνουν τα τελευταία 2 χρόνια 18 μέλη της ομογένειας στη γενέτειρά τους.

- Και τα άλλα σχολεία; Υπάρχει αντιπαλότητα;

- Το ρωμαίικο πιθανόν παντού να είναι ρωμαίικο. Πάντως, αυτό που γίνεται σήμερα από τους λίγους Ρωμιούς που ζουν στην Πόλη, είναι ένα θαύμα και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο σωστός ανταγωνισμός φέρνει και καλά αποτελέσματα. Σήμερα το να μιλάμε για το εγώ είναι πολυτέλεια. Πρέπει να μιλάμε για το εμείς.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100030_08/11/2008_291419